บ่น

ชีวิตนี้ไม่ง่ายเลย...ไม่มีอะไรที่เดินทางหรือเคลื่อนไหวราบเป็นเส้นตรง
"เดินมาจนท้อ...ไม่เจอจุดหมายปลายทางที่ฝัน"

มาถึงขนาดนี้แล้ว....มาไกลเกินกว่าจะถอยกลับแล้ว

ก็ลองดูอีกสักครั้ง เดิมพันครั้งนี้มันสูงเหลือเกิน แต่ถ้ามันจะต้องแพ้ ต้องล้ม ต้องผิดหวัง ต้อง fail ...ก็ต้องยอมรับมัน ว่าที่สุดแล้ว มันได้เท่านี้จริงๆ แต่มันก้ดีที่ได้จดจำว่าครั้งนึง

สิ่งที่จะอธิบายอารมณ์และความรู้สึกในช่วงเวลานี้ได้ ก็ไม่พ้นเพลงของพี่ตูน พี่ๆ #BodySlam อีกแล้ว
"จะออกไปแตะขอบฟ้า...สุดท้ายแม้โชคชะตาไม่เข้าใจ...มองไปไม่มีหนทาง แต่รู้ว่าฉันต้องไปต่อไป"

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับจิตวิญญาณของตัวเอง
ผู้ชายที่คิดบวก มองโลกในแง่ดี คนเดิมหายไปไหน...ผู้ชายคนที่เคยให้กำลังใจคนอื่น แต่ทำไม ตอนนี้แม้แต่ตัวเองยังให้กำลังใจตัวเอง สร้างพลังให้ตัวเองไม่ได้ มันรู้สึกแย่มากๆ บางทีก็คิดอยากจะไปจากวัฎฎฎะของโลกนี้ คิดอยากบวชเหมือนกัน แต่ก็มาคิดๆแล้วว่า ถ้าครั้งนี้ยังทำไม่สำเร็จเลย แล้วหนทางธรรมยิ่งยากลำบากและทรมานกว่านี้มากมายนัก จะไหวเลย ก็เลยต้องฮึดสู้ ทำสิ่งที่อยู่ตรงหน้าให้สำเร็จก่อน แต่ต้องไปละทิ้งเป้าหมายทางธรรม อย่าลืมนะว่า...เป้าหมายสำคัญที่สุดในชีวิตนี้ คือ การปิดอบาย ละสังโยชน์ ๓ ให้ได้

เรียนรู้และสู้ไป >>> ความหวังยังนำทางอยู่ใช่หรือไม่ >>> ชีวิตมันยืนยังที่จะไป (แม้ว่าข้างหน้าจะต้องเจออะไร หรือไม่ว่าผลลัพธ์สุดท้ายจะเป็นอย่างไร)

ฺBelieve in myself...Trust myself...ขอพลังแห่งสติปัญญาจงบังเกิดมีแก่ข้าพเจ้าด้วยเถิด