บางทีก็เหนื่อยและท้อเอามากๆ

นอกจากต้องทะเลาะกับตัวเองแล้ว

ยังต้องไปทะเลาะกับคนอื่นอีกด้วย

?

ความรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างค้างคาอยู่ในใจ เหมือนมีเส้นใยบางๆ มาปิดกั้นความรู้สึก ความคิดสร้างสรรค์ หรือแม้กระทั่งจินตนาการเอาไว้ ถ้าก้าวผ่านหรือทะลุตรงนี้ไปได้ อะไรๆ ก็คงจะดีขึ้น ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเมื่อไร

ตอนนี้มันไม่สนุกเลย มันไม่มีพลัง ไม่อยากที่จะทำอะไรเลย เหมือนหายใจทิ้งไปวันๆ อยู่ไปวันๆ ไร้สาระไปวันๆ

ก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน แต่ที่รู้คือเป็นแบบนี้มานานมาก ปีกว่าๆ ได้ รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง เหมือนไม่ใช่คนเดิม

พยายามที่จะค้นหาว่ามันเกิดอะไรขึ้นในจิตใจ แต่ก็ยังหาไม่เจอ แก้ไม่ได้

หวังว่า การกลับบ้านครั้งนี้จะช่วย "เยียวยาจิตวิญญาณที่บาดเจ็บ" ให้กลับมามีพลังอีกครั้ง เพื่อที่จะทำหน้าที่ให้สำเร็จโดยเร็ว

ปกิณกธรรมจาก bodyslam

จะยิ้มรับมันว่าในใจ"อ่อนแอ"....แม้ทุกเรื่องราวมันยังคง'โหดร้าย'

สุขทุกข์ที่เราพบผ่าน...มันคือ'ชีวิตของเรา'...

แม้ทั้งหัวใจมันยังคง'ทรมาน'...

                                                    ...ชีวิตยังคงสวยงาม 02.07.14

พายุ ถั่งโถม สักเพียงไหน

จะไม่ยอมแพ้คำขู่...เรียนรู้ และสู้ไป

ให้อุปสรรคเปลี่ยนผันเป็น"พลัง"

ความหวังยังนำทางฉันใช่หรือไม่...ชีวิตมันยืนยันที่จะ'ไป'

                                                   ...เรือเล็กควรออกจากฝั่ง 11.11.13

เศษส่วนภูผาที่โดนกัดกร่อน มันยังสั่งและสอน

ให้มีชีวิต..."ยอมรับกับความผันแปร"

                                                   ...ดัมมะชาติ  23.03.14

1/6 อ. วรภัทร์ ภู่เจริญ ที่เนเธอร์แลนด์

อ. หัวเราได้อิ่มมาก

อยากทำ

วันนี้ได้นั่งดูรูปในเฟสบุ๊ค ก็เกิดความรู้สึกอยากจะทำอะไรบ้างอย่างคืนสู่สังคมไทยบ้าง แม้ว่าตัวเราเองจะอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบากไม่น้อย มานั่งนึกๆ ดูแล้ว สิ่งที่เราพอจะทำได้ ก็น่าจะเป็น

๑. สนับสนุนทุนการศึกษา ทุนอาหารกลางวัน หรืออุปกรณ์การเรียนให้แก่โรงเรียนที่ยังขาดแคลน

๒. อาจจะเป็นวิทยากรให้ความรู้ในเรื่องที่เราพอรุ้อยุ่บ้าง เช่น แนะแนวการศึกษาต่อตามโรงเรียน

๓. อยากทำหนังสือแจกเพื่อเป็นวิทยาทาน ธรรมทาน

Dark & Power

เสียใจ...
หมดกำลังใจ...
ท้อแท้...
สิ้นหวัง...
ความทุกข์...
ทรมาน...
เจ็บปวด...
.
.
.
.
.
เมื่อไหร่ความรู้สึกแบบนี้จะออกไปจากใจ...

อยากกลับไปเป็นคนเดิมที่...
อดทน...
ขยัน...
มุ่งมั่น ตั้งใจ...
มีเรี่ยวแรง...
เต็มไปด้วยพลัง...
กำลังจิตกำลังใจดี...
.
.
.
โปรดกลับมาหาฉันที เพื่อทำภารกิจครั้งนี้ให้สำเร็จ

อยู่ที่ตัวเรา อยู่ที่ใจ

Time is running !!! เวลามันก็ผ่านไปเรื่อยๆ ยิ่งผ่านไปก็ยิ่งเครียดยิ่งกดดัน

ช่วงเวลานี้อะไรก็ดูไม่เป็นใจไปเสียหมด...ทำอะไรก็ไม่ได้ ไม่ดี ไม่ถูก สักอย่าง

แต่เหนือสิ่งอื่นใด มันก็อยู่ที่ ใจ ที่จิต ของเรา...จะไปโดนคนอื่น หรือสิ่งอื่นก็ไม่ได้

จิตที่ขาดสติ จิตที่ไม่เป็นสมาธิ จิตที่ส่งออกนอกกาย ล้วนแต่เป็นที่มาของความคิดที่ฟุ้งซ่านและความทุกข์ทั้งสิ้น

แต่ก็แปลกนะ รู้ทั้งรู้ แต่ก้ยังทำไม่ได้...การบังคับจิตใจนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

ถึงจะพูด จะระบายอะไรให้ใครฟัง มันก็แค่นั้น ไม่ได้ช่วยให้อะไรต่างๆ มันดีขึ้น เพราะมันเป็นเรื่องของเรา เป็นสิ่งที่เราต้องทำเอง ไม่มีใครช่วยเราได้ทั้งนั้น ไม่มีใครเข้าใจตัวเราได้ดีเท่าตัวเรา

ตอนนี้ มันเหนื่อยใจ มันท้อแท้ หมดกำลังใจมาก แต่ทำยังไงได้ มันเป็นทางที่เราเลือกเอง พยามจะไม่คิดอะไรมาก ทำมันให้ดีที่สุด ไม่ว่าผลลัพธ์สุดท้ายจะเป็นอย่างไร ก้ต้องยอมรับ

บางครั้งสิ่งที่คนอื่น คนรอบตัว หรือแม้กระทั้งคนใกล้ชิด เห็นหรือคิดเกี่ยวกับตัวเรา...หลายอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่เค้าคิด และเราก็ไม่สามารถจะอธิบายหรือถ่ายทอดความรู้สึกนึกคิดที่แท้จริงของเราออกไปได้ ซึ่งมันก็สร้างความทุกข์และความอึดอัดใจให้แก่เราไม่น้อยเลยทีเดียว

แค่โพสเพื่อเป็นหมุดของความคิดและความรู้สึก ณ ตอนนี้ เท่านั้น

ขอพลังและสติ สมาธิ ปัญญา จงบังเกิดขึ้นกับตัวข้าพเจ้าด้วยเถิด

เพ้อเจ้อ

ไม่มีใครเข้าใจตัวเรา...ได้ดีเท่าตัวเราเอง

บางทีสิ่งที่คนอื่นเห็น...อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เราเป็น

ไม่ได้พูด ไม่ได้บ่น...ไม่ได้แปลว่าไม่คิด หรือไม่รู้สึก

ทำไมคนเราพูดดีๆกันไม่ได้หรอ...ทำไมต้องกระทบกระแทกเสียดสีกันด้วย

อย่าทำลายความหวัง และความเชื่อ แต่จงสร้างพลัง ความคิดสร้างสรรค์

ไม่มีคำว่าทำไม่ได้

บางทีก็อยากจะร้องไห้กับใครสักคน สักที่คนเค้าไม่ต้องทำอะไร ไม่ต้องพูดอะไร แค่ฟังเราร้องไห้ก็พอ

พลังงานดีๆ ถ้ามันหายไปแล้ว มันสร้างขึ้นมาใหม่โคตรยากเลย

บางครั้งความจริงของเรา...อาจจะไม่ใช่สิ่งที่คนอื่นจะยอมรับว่ามันเป็นความจริง

บางทีก็เหนื่อยกับการตอบคำถามที่ไม่มีวันจบสิ้น และไม่มีคำตอบที่น่าพอใจ

บ่น

ชีวิตนี้ไม่ง่ายเลย...ไม่มีอะไรที่เดินทางหรือเคลื่อนไหวราบเป็นเส้นตรง
"เดินมาจนท้อ...ไม่เจอจุดหมายปลายทางที่ฝัน"

มาถึงขนาดนี้แล้ว....มาไกลเกินกว่าจะถอยกลับแล้ว

ก็ลองดูอีกสักครั้ง เดิมพันครั้งนี้มันสูงเหลือเกิน แต่ถ้ามันจะต้องแพ้ ต้องล้ม ต้องผิดหวัง ต้อง fail ...ก็ต้องยอมรับมัน ว่าที่สุดแล้ว มันได้เท่านี้จริงๆ แต่มันก้ดีที่ได้จดจำว่าครั้งนึง

สิ่งที่จะอธิบายอารมณ์และความรู้สึกในช่วงเวลานี้ได้ ก็ไม่พ้นเพลงของพี่ตูน พี่ๆ #BodySlam อีกแล้ว
"จะออกไปแตะขอบฟ้า...สุดท้ายแม้โชคชะตาไม่เข้าใจ...มองไปไม่มีหนทาง แต่รู้ว่าฉันต้องไปต่อไป"

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับจิตวิญญาณของตัวเอง
ผู้ชายที่คิดบวก มองโลกในแง่ดี คนเดิมหายไปไหน...ผู้ชายคนที่เคยให้กำลังใจคนอื่น แต่ทำไม ตอนนี้แม้แต่ตัวเองยังให้กำลังใจตัวเอง สร้างพลังให้ตัวเองไม่ได้ มันรู้สึกแย่มากๆ บางทีก็คิดอยากจะไปจากวัฎฎฎะของโลกนี้ คิดอยากบวชเหมือนกัน แต่ก็มาคิดๆแล้วว่า ถ้าครั้งนี้ยังทำไม่สำเร็จเลย แล้วหนทางธรรมยิ่งยากลำบากและทรมานกว่านี้มากมายนัก จะไหวเลย ก็เลยต้องฮึดสู้ ทำสิ่งที่อยู่ตรงหน้าให้สำเร็จก่อน แต่ต้องไปละทิ้งเป้าหมายทางธรรม อย่าลืมนะว่า...เป้าหมายสำคัญที่สุดในชีวิตนี้ คือ การปิดอบาย ละสังโยชน์ ๓ ให้ได้

เรียนรู้และสู้ไป >>> ความหวังยังนำทางอยู่ใช่หรือไม่ >>> ชีวิตมันยืนยังที่จะไป (แม้ว่าข้างหน้าจะต้องเจออะไร หรือไม่ว่าผลลัพธ์สุดท้ายจะเป็นอย่างไร)

ฺBelieve in myself...Trust myself...ขอพลังแห่งสติปัญญาจงบังเกิดมีแก่ข้าพเจ้าด้วยเถิด

บททดสอบ

ณ ตอนนี้...ก็ไม่ได้มีอารมณ์ หรือความรู้สึกที่อยากจะทำงานเลย

พูดตรงๆว่า ไม่รู้เป็นอะไรเหมือนกัน มันเบื่อไปหมด มันเหนื่อย มันท้อ

ไม่รู้ว่าจะต้องทนอีกนานเท่าไร ไม่รู้ว่าจะผ่านมันไปได้หรือไม่ จะผ่านมันไปได้อย่างไร

แต่ก็รู้ว่า ยังไงก็ต้องทำ ต้องสู้ต่อ ต้องพยายามเอาชนะใจตัวเอง เอาชนะความเกียจคร้านไปให้ได้

ก็คงจะอาศัยพื้นที่ตรงนี้ ในการบ่น ระบายความรู้สึกของตัวเองเท่านั้น เพราะก็ไม่รู้ว่าจะพูดหรือเล่าอะไรให้ใครฟัง กลัวคนอื่นเค้าจะลำบาก เค้าจะเครียดไปกับเราด้วย
้
รู้สึกว่า ไม่เป็นตัวของตัวเองเลย ไม่สนุกกับสิ่งที่ทำ ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน และไม่เคยคิดว่าตัวเองจะโง่หรือไร้ความสามารถขนาดนี้ มองด้านบวกแทบไม่เจอ หันไปแต่ทางไหนก็มีแต่ด้านลบ ในแง่ร้ายไปหมด พูดง่ายๆ ว่า ขาดพลังในตัวเอง หรือสูญเสียความศรัทธาในตัวเองไปหมดเลย ซึ่งก็ไม่รู้ว่ามันหายไปตอนไหน หายไปได้อย่างไร

ทั้งๆที่ก็รู้ว่า ไม่มีใครช่วยเราได้ นอกจากตัวเอง แต่มันก็ยังไม่ก้าวผ่านตัวตนหรือความคิดแบบนั้นไปได้สักที มันเหนื่อยหัวใจ มันเหนื่อยจิต มันเหนื่อยสมอง มันเหนื่อยร่างกาย แทบจะทนทานไม่ไหว

ก็ได้แต่หวังและพยายามเรียก คนเดิม จิตวิญญาณที่หายไป กลับมาให้เร็วที่สุด

เพื่อความหวังหนึ่งเดียวตอนนี้ คือ ได้กลับบ้าน และเดินบนเส้นทางที่ได้เลือกนี้ต่อไป

มันไม่เพียงเป็นด่านทดสอบการเรียนที่หนักหน่วง แต่มันยังพิสูจน์จิตใจดวงนี้ด้วย เป็นบททดสอบในทางธรรม ที่จะต้องก้าวผ่านไปให้ได้ เพื่อสลายตัวตนเก่าๆ และไปสู่สภาวะจิตที่สูงขึ้น

ขออาราธนาอำนาจแห่งคุณพระศรีรัตนตรัยอันประกอบไปด้วยพระพุทธเจ้า พระธรรมคำสั่งสอน พระสงฆ์ รวมไปถึงพ่อแม่ครูอาจารย์พระอริยเจ้าที่เคารพเทิดทูนทั้งหลาย จงดลบันดาลให้ลูกมีพลังจิตใจที่เข้มแข็ง มีสติและปัญญาที่เฉียบแหลม ขจัดอุปสรรคและภยันตรายต่างๆ และขอให้ลูกประสบความสำเร็จในสิ่งที่มุ่งมาดปรารถนา สามารถผ่านพ้นช่วงเวลาที่ยากลำบากนี้ไปให้ได้ด้วยเถิด